Przebieg badania TK

Przebieg badania TK

Badanie przy użyciu tomografii komputerowej nie wymaga szczególnego przygotowania, jednak ze względu na stosowanie jodowych środków cieniujących zaleca się, aby na badanie przyjść na czczo - co najmniej 6 godzin wcześniej nie wolno jeść, a w dniu poprzedzającym diagnostykę wypić około 2-3 litrów wody. Leki przyjmowane stale powinny zostać zażyte o normalnej porze, w normalnych dawkach. Osoby chorujące na cukrzycę leczone metforminą powinny odstawić lek na 48 h przed badaniem oraz 24 h po badaniu, po konsultacji z lekarzem. Na badanie należy przynieść komplet dokumentacji medycznej, dokument tożsamości oraz wynik badania poziomu kreatyniny oraz poinformować lekarza, jeżeli w przeszłości wystąpiły reakcje uczuleniowe na środki kontrastowe, została rozpoznana alergia lub schorzenie nerek. W przypadku badań TK jamy brzusznej i miednicy małej w większości przypadków podaje się doustnie środek kontrastowy. W tym celu należy zgłosić się przynajmniej na godzinę, do półtorej przed ustalonym terminem badania oraz przynieść ze sobą 1,5 l niegazowanej wody mineralnej. Technik bądź pielęgniarka sporządzi roztwór środka kontrastowego w objętości około 1-1,5 l, który następnie należy wypić. Środek kontrastowy powinno się pić małymi łykami i powoli.

Badanie przeprowadzane jest na specjalnym, ruchomym stole, który wprowadzany jest do wnętrza aparatu skanującego (tzw. gantry), w którym znajduje się układ detektorów rejestrujących osłabienie promieniowania X po przejściu przez ciało pacjenta oraz lampa rentgenowska, która wiruje w płaszczyźnie prostopadłej do osi długiej ciała. Podczas przeprowadzania badania tomografii komputerowej pacjent pozostaje w ubraniu oraz znajduje się w pozycji leżącej - najczęściej na plecach, ewentualnie na boku lub na brzuchu. Podczas badania pacjent powinien starać się nie poruszać, a w momentach wykonywania pomiarów wstrzymywać oddech. O właściwym sposobie zachowania jest informowany na bieżąco przez mikrofon, przez lekarzy przeprowadzających diagnostykę. Podczas badania personel medyczny opuszcza pomieszczenie z tomografem, a stacja komputerowa, gdzie przetwarzane są informacje o obrazie, znajduje się w osobnym pomieszczeniu. Należy pamiętać, aby natychmiast informować personel medyczny o jakichkolwiek dolegliwościach, pojawiających się podczas badania (np. uczucie klaustrofobii) oraz o niepokojących objawach po podaniu dożylnego środka cieniującego, którymi mogą być, m.in. duszność, zawroty głowy oraz nudności. W celu łatwiejszego wydalenia środka kontrastowego po zakończeniu diagnostyki zaleca się spożywanie dużej ilości płynów w ciągu następnych 24 godzin.

Po badaniu z podaniem środka kontrastowego pacjent, dla bezpieczeństwa, jest proszony o spędzenie kilkudziesięciu minut na terenie pracowni. Jeśli nie wystąpią działania niepożądane, to pacjent może opuścić teren placówki.16 W przypadkach medycznie uzasadnionych wykonuje się tomografię komputerową u dzieci, gdy swoimi korzyściami przewyższa ewentualne ryzyko związane z naświetlaniem. Ostrożność w stosunku do dzieci wynika z faktu, że tkanki rozwijające się, w których zachodzą liczne podziały komórkowe, są bardziej podatne na uszkodzenie niż tkanki osób dorosłych.

Z uwagi na potrzebę pozostawania w bezruchu podczas badania u małych dzieci stosowane jest zazwyczaj krótkotrwałe znieczulenie. Wymaga to odpowiedniego przygotowania dziecka przed badaniem, nadzoru w trakcie badania i opieki po jego zakończeniu. Anestezjolog wprowadza dziecko w sen, co pozwala na przeprowadzenie badania bez konieczności jego powtarzania. Przez okres nawet do dwóch godzin po badaniu, dziecko pozostaje na sali obserwacyjnej pod opieką personelu, aż do momentu całkowitego wybudzenia. Specyfika tego rodzaju badań sprawia, że są one wykonywane w wyspecjalizowanych ośrodkach wyposażonych w odpowiednią aparaturę, warunki techniczne oraz fachowy personel.

Źródło:
Agencja Oceny Technologii Medycznych i Taryfikacji. Raport w sprawie ustalenia taryfy świadczeń nr WT.541.34.2016

Przeciwwskazania TK

Przeciwwskazania TK

Wykonanie tomografii komputerowej wymaga użycia promieniowania jonizującego, a w wielu przypadkach także zastosowania jodowych środków kontrastowych. Z tych względów istnieją przeciwwskazania do wykonania tomografii komputerowej.

Obwieszczenie Ministra Zdrowia z dnia 31 grudnia 2014 r. w sprawie ogłoszenia wykazu wzorcowych procedur radiologicznych z zakresu radiologii – diagnostyki obrazowej i radiologii zabiegowej (Dz.U. 2014 poz. 85) określa bezwzględne i względne przeciwwskazania medyczne do zastosowania procedur tomografii komputerowej:
1) względne:
a) ciąża,
b) kobiety w wieku rozrodczym po 10 dniu cyklu miesięcznego,
c) dzieci i młodzież,
d) osoby z uczuleniem na środek kontrastujący w wywiadzie,
e) niewydolność nerek (poziom kreatyniny powyżej 1,5 mg%),
f) planowana terapia jodem promieniotwórczym;
2) bezwzględne:
a) udokumentowany wstrząs anafilaktyczny po podaniu środka kontrastującego.

Obwieszczenie doprecyzowuje również wymagania dotyczące postępowania z kobietami w ciąży, karmiącymi piersią, jeżeli procedura tego wymaga, oraz z osobami poniżej 16 roku życia, ze szczególnym uwzględnieniem niemowląt: Kobiety w ciąży jedynie ze wskazań życiowych, przy braku możliwości wykonania rezonansu magnetycznego. Konieczne zastosowanie odpowiednich osłon. U kobiet karmiących badanie nie jest przeciwwskazane. U osób poniżej 16 roku życia tylko przy braku możliwości wykonania badania rezonansu magnetycznego.

Źródło:
Agencja Oceny Technologii Medycznych i Taryfikacji. Raport w sprawie ustalenia taryfy świadczeń nr WT.541.34.2016

Środki kontrakstowe w TK

Środki kontrakstowe w TK

W tomografii komputerowej środkami cieniującymi są substancje pochłaniające promieniowanie rentgenowskie bardziej lub mniej niż otaczające tkanki, przez co uzyskuje się wzmocnienie rysunku narządu. Wyróżniamy środki cieniujące negatywne oraz pozytywne. Negatywne cechują się niskim współczynnikiem pochłaniania promieniowania X, co oznacza że w wyniku badania widoczne są jako obszary ciemne. Środki cieniujące pozytywne pochłaniają promieniowanie rentgenowskie znacznie silniej niż otaczające tkanki, co oznacza że w wyniku badania widoczne są jako obszary jasne. Stosuje się związki baru i jodu, gdyż ze względu na wysoką liczbę atomową ich współczynniki pochłaniania promieniowania są do tysiąca razy większe od podstawowych pierwiastków wchodzących w skład komórek (węgla, wodoru i tlenu).

W praktyce stosuje się podział na środki rozpuszczalne w wodzie i nierozpuszczalne. Środki kontrastowe stosowane w tomografii komputerowej nierozpuszczalne w wodzie to siarczan baru (baryt) oraz olejowe środki cieniujące.

Siarczan baru (baryt) stosowany jest do badania przewodu pokarmowego zarówno pojedynczo, jak i z użyciem innych środków w technice podwójnego kontrastu (w zestawieniu z powietrzem lub z dwutlenkiem węgla). Jest to zmielony związek, zmieszany z dodatkami, w celu uzyskania pożądanego pH, trwałości i lepkości, które decydują o jego neutralności wobec komórek organizmu i odpowiednim przyleganiu do błony śluzowej przewodu pokarmowego, przy jednoczesnym nie wchłanianiu się do krwiobiegu. Wszystkie powyższe właściwości sprawiają, że w wypadku, kiedy błona śluzowa przewodu pokarmowego nie jest uszkodzona, jest to środek całkowicie bezpieczny dla pacjenta. W przypadku istnienia perforacji przewodu pokarmowego, czyli patologicznego przerwania ciągłości ścian żołądka lub jelit, podczas badania związek może dostać się do jamy otrzewnej lub śródpiersia. Stan taki wiąże się z ryzykiem powstania zrostów i ziarniniaków w miejscu blizn.

Olejowe środki cieniujące są to rzadko stosowane środki kontrastowe, będące mieszaniną estrów etylowych, kwasów tłuszczowych i związków jodu. Używane są przy szeregu specjalistycznych badań: sialografii, limfografii, embolizacji guzów wątroby.
Środki kontrastowe stosowane w tomografii komputerowej rozpuszczalne w wodzie dzieli się, ze względu na sposobu wydalania ich z organizmu, na hepatotropowe i urotropowe. Hepatotropowe środki cieniujące, dzięki dużemu powinowactwu do tkanki wątrobowej, po doustnym lub dożylnym podaniu ulegają wydzielaniu do żółci a następnie do przewodu pokarmowego. Obecnie stosowane są bardzo rzadko. Urotropowe środki cieniujące nazwę swoją zawdzięczają wydalaniu z moczem przez nerki. Są znacznie popularniejsze od środków hepatotropowych.

Stosowane tutaj preparaty cieniujące oparte są na bazie, jaką stanowi jod połączony z pierścieniem benzoesowym. Wymieniowe środki cieniujące, w przeciwieństwie do środków nierozpuszczalnych w wodzie, posiadają nieznaczną toksyczność i mogą wywoływać kilka działań niepożądanych. Szacuje się, że przy podawaniu śródnaczyniowym częstość reakcji ubocznych sięga 10%. Przeważająca ich liczba jest zaliczana do powikłań lekkich. Reakcje ciężkie stanowią jedynie 0,1-0,2%. Niskoosmolalne preparaty, zwłaszcza bezjonowe, są lepiej znoszone przez pacjentów i znacznie rzadziej powodują ogólnoustrojowe reakcje uboczne Stosowanie tych środków pozwała kilkakrotnie zmniejszyć liczbę zagrażających powikłań. W znacznej części krajów nie są one jednak powszechnie dostępne ze względu na wysoką cenę.

Reakcje niepożądane przy stosowaniu środków kontrastowych pojawiają się najczęściej w czasie pierwszego kwadransa od wstrzyknięcia, a więc przy asyście lekarzy świadomych ewentualnego niebezpieczeństwa. Sporadycznie zdarza się wystąpienie opóźnionej odpowiedzi organizmu i pojawia się ona zazwyczaj w 24-48 h po badaniu. Na ich ciężkość może wpływać ilość środka, sposób i szybkość jego podania. Większość odczynów to reakcje niewielkie o miernym natężeniu. Postępowanie lecznicze ogranicza się wówczas do aktywnej obserwacji pacjenta. Reakcje mogą pojawiać się zarówno po pojedynczym, jak i po kolejnym podaniu. Wyróżnia się reakcje anafilaktyczne i nieanafilaktyczne oraz mieszane.

Reakcje anafilaktyczne – mechanizm tych reakcji jest taki sam jak w reakcjach alergicznych – środek kontrastowy odbierany jest przez organizm jako obcy antygen, a w wyniku reakcji z przeciwciałem uwalniana jest histamina i serotonina. Może to wywołać niegroźne objawy skórne takie jak pokrzywka i świąd ale również skurcz oskrzeli, obrzęk krtani lub wstrząs. Częstość występowania reakcji anafilaktycznych jest większa u chorych uczulonych na inne preparaty farmakologiczne.

Reakcje nieanafilaktyczne – ich podłożem są przede wszystkim mechanizmy związane z bezpośrednim toksycznym działaniem związków cieniujących na komórki i tkanki narządów. Mogą powstać zmiany w objętości osocza pod wpływem zwiększenia przepuszczalności i średnicy naczyń krwionośnych. Mogą pojawić się bóle przy wstrzyknięciu, spadek ciśnienia krwi i odpowiedź z nerwu błędnego. Zmienić może się częstość akcji serca: tachykardia, bradykardia, powstać mogą zaburzenia rytmu. Spotyka się także objawy neurotoksyczne, uszkodzenie naczyń, nudności i wymioty (chwilowe lub przedłużające się), uszkodzenie ważnych życiowo narządów: serca, naczyń i płuc.
Do sytuacji bezpośredniego zagrożenia życia w przebiegu stosowania środków kontrastowych można zaliczyć drgawki, napady padaczkowe, wstrząs anafilaktyczny i zatrzymanie krążenia.

Choroby kwalifikujące pacjentów do grup zwiększonego ryzyka wystąpienia objawów niepożądanych:

  • dodatni wywiad w kierunku wcześniej przebytych reakcji anafilaktycznych,
  • uczulenia, szczególnie na inne farmaceutyki, w tym inne środki cieniujące,
  • alergia,
  • astma,
  • niewydolność narządów (wątroby, nerek) i układu krążenia oraz oddechowego,
  • dzieci do 10 roku życia,
  • guz chromochłonny nadnerczy,
  • niedokrwistość sierpowatokomórkowa,
  • wole toksyczne tarczycy (przy podawaniu preparatów, w których skład wchodzi jod).

Źródło:
Agencja Oceny Technologii Medycznych i Taryfikacji. Raport w sprawie ustalenia taryfy świadczeń nr WT.541.34.2016